وقتی کمک‌های غذایی، طعمهٔ مرگ می‌شوند

 وقتی کمک‌های غذایی، طعمهٔ مرگ می‌شوند

در جهانی که از کرامت انسان دم می‌زند، نهادهایی که نام «حقوق بشر» را یدک می‌کشند، تماشاگر کشتار سیستماتیک مردمفلسطین‌اند. جنایتی که نه در خفا، بلکه در مقابل چشم میلیون‌ها انسان صورت می‌گیرد. اما سکوت همچنان ادامه دارد. نه‌تنها از سوی دولت‌ها، بلکه از سوی سازمان‌هایی که باید در صف اول دفاع از انسانیت باشند. یکی از تلخ‌ترین و خجالت‌آورترین نمونه‌های این همدستی، نقش و سکوت سازمان ملل در برابر فاجعه‌ای‌ست که این روزها در غزه جریان دارد. 

در حالی‌که غزه ماه‌هاست تحت محاصره کامل است، آب، برق، دارو و غذا از مردم دریغ شده، و در شرایطی که کودکان از گرسنگی جانمی‌دهند، ارسال قطره ‌چکانی کمک‌های غذایی، بیشتر به یک طعمه مرگ شبیه است تا اقدام بشردوستانه. چرا؟ چون بارها و بارها صف‌های دریافت غذا، عمداً بمباران شده‌اند. بیش از ۸۰۰ انسان فقط در صف کمک جان خود را از دست داده‌اند. سازمان ملل این رامی‌داند. دیده‌ بانانش حضور دارند. اما همچنان ساکت است. نه قطع‌ نامه‌ای، نه اعتراض مؤثری، نه حتی صدای بلندی که فریاد بزند: «بس است!» 

چگونه ممکن است نهادی جهانی، که فلسفه وجودی‌اش صلح و حمایت از جان انسان‌هاست، در برابر مرگ برنامه‌ریزی ‌شده کودکان، تنهانظاره‌گر باشد؟ پاسخ روشن است: سازمان ملل، گروگان سیاست‌ است؛ نه مدافع انسانیت. اعضای دائم شورای امنیت، از جمله آمریکاکه خود شریک اصلی اسرائیل در این جنایت‌هاست، با وتوهای پیاپی، هر امکان واقعی برای واکنش را از بین می‌برند. به همین دلیل، ایننهاد عملاً فلج است، و نقش آن از «مدافع صلح» به «ناظر بی‌تفاوت جنایت» تغییر یافته است.

در روایت رسمی، گفته می‌شود که ارسال غذا و کمک بشردوستانه وظیفه‌ی جامعه جهانی است. اما وقتی همان کمک‌ها تبدیل به دامیبرای قتل می‌شوند، وقتی مردم برای به‌دست آوردن یک تکه نان به قتل‌گاه کشانده می‌شوند، دیگر این فقط یک «جنایت جنگی» نیست،بلکه جنایتی عامدانه، ساختاریافته و برنامه‌ریزی‌شده علیه بشریت است. و هر نهادی که از آن مطلع باشد و باز سکوت کند، هم‌دست وشریک جرم است. 

این جنایات نه‌تنها در شب و تاریکی، که در مقابل دوربین‌ها رخ می‌دهند. تصاویر کودکانِ گرسنه‌ای که با گلوله پاسخ می‌گیرند، رسانه‌ایشده‌اند. آیا سازمان ملل آن‌ها را نمی‌بیند؟ یا می‌بیند و فقط ترجیح می‌دهد «بی‌طرف» بماند؟ باید گفت: در برابر جنایت، بی‌طرفی،خیانت است. بسیاری از مردم جهان می‌پرسند: آیا کمک‌های بشردوستانه صرفاً پوششی برای ادامه جنگ است؟ چرا راه‌های امن برای رساندن غذا به فلسطینی‌ها ایجاد نمی‌شود؟ چرا کمک‌های اندکی که می‌رسند، نه با حمایت جدی بلکه با ابهام، تأخیر و حتی اجازه اسرائیل همراهاست؟ زیرا همه‌چیز، حتی نان و دارو، به ابزاری برای تحقیر و تسلیم تبدیل شده است

در این میدان مرگ، کودکانی که حتی نمی‌دانند «صهیونیسم» یعنی چه، با گرسنگی و گلوله خاموش می‌شوند. و جهان، به‌ویژهسازمان‌های مدعی «وجدان بشری»، فقط می‌نویسند، گزارش می‌دهند، هشدار می‌دهند، بی‌آنکه کاری بکنند.

و اینجاست که باید گفت: سکوت، همدستی است؛ گزارش، توجیه است؛ و وجدان، اگر تنها در بیانیه‌ها زنده باشد، دیگر وجدان نیست،فقط نقابی‌ست بر چهره‌ی نفاق. اگر روزی دادگاهی برای عدالت جهانی تشکیل شود، شاید صندلی خالی قربانیان فلسطین را کنار صندلی نهادهایی مانند سازمان مللبگذارند؛ تا جهانیان ببینند که بعضی جنایت‌ها، با گلوله انجام می‌شوند و بعضی، با سکوت