سکوت و همدستی در جنایت

 

؛

سکوت، همدستی در جنایت است

در این مقالهٔ چندبخشی، می‌خواهم توجه شما را به زوایای پنهانی جلب کنم که نشان می‌دهند چگونه احزاب سیاسی، دولت‌ها و بازیگران صحنهٔ جهانی، با بی‌عملی و گاه با غفلتی عامدانه، مردم فلسطین را به سوی مرگ سوق می‌دهند.
ما با یک مسئلهٔ صرفاً سیاسی مواجه نیستیم. آنچه در فلسطین می‌گذرد، به‌روشنی به بحران اخلاقی و فروپاشی وجدان جهانی بدل شده است.
اکنون دیگر باید از خود بپرسیم: چرا فلسطین دیگر یک موضوع سیاسی نیست؟ چون سیاست مدت‌هاست از این میدان عقب‌نشینی کرده و جای خود را به بی‌تفاوتی، معامله‌گری و ریاکاری داده است ، 

آری فلسطین دیگر یک مسئله سیاسی نیست؛

 بلکه صرفاً یک گور دسته‌جمعی است. گوری که جهان   با لبخندهای دیپلماتیک، جلسات بی‌معنی و سکوت شرم‌آور سازمان‌های حقوق بشر، که. باعث  شده هر روز خاک بیشتری روی آن انباشته ‌شود. اما این خاک بوی خون می‌دهد؛ بوی گوشت سوخته کودکان، بوی نان خشک در دستان لرزان مادران و بوی فریب. این همان نانی است که اسرائیل توزیع می‌کند تا فلسطینی‌ها را دقیقاً در جایی که به کمک نیاز دارند، هدف گلوله قرار دهد.

 شکل جدیدی از قتل عام: قتل در لباس کمک است 

چه کسی فکر می‌کرد که روزی مردم در صف نان مورد اصابت گلوله قرار گیرند و این یک "خطای کمک" نامیده شود؟ اما امروز، این جنایت امری عادی است. اسرائیل خانه‌ها و زیرساخت‌ها را ویران می‌کند، تحریم‌ها را اعمال می‌کند و سپس بسته‌های غذایی ارسال می‌کند.

اما این کمک‌ها برای زنده نگه داشتن مردم نیست؛ بلکه برای کنترل و تحقیر آنها ارائه می‌شود. کودکان فلسطینی در حالی که در صف غذا، در همان نقطه منتظرند، توسط یک پهپاد یا یک تک تیرانداز مورد حمله قرار می‌گیرند. این جنایت بی‌سابقه است، اما سکوت جهان آن را تکرارپذیر می‌کند. در هیچ کجای تاریخ، چنین وحشیگری با چنین سردی ثبت نشده است.

 نهادهای حقوق بشر: مانند یک جسد خاموشند

سازمان ملل متحد، شورای حقوق بشر، دیده‌بان حقوق بشر، عفو بین‌الملل... آنها یا سکوت می‌کنند یا در جنایات آشکار اسرائیل همدست هستند.

چون زمانی یک فلسطینی کشته می‌شود، آنها صرفاً "نگرانی" خود را ابراز می‌کنند. وقتی اسرائیل حمله می‌کند، آنها خواستار "خویشتنداری از هر دو طرف" می‌شوند.

اما به محض اینکه کشوری متخاصم با غرب صدای خود را بلند می‌کند، این نهادها طوفانی از بیانیه‌ها و تحریم‌ها را به راه می‌اندازند. این نهادها دیگر مدافع حقوق بشر نیستند؛ آنها مدیران روابط عمومی یک قدرت جنایتکار هستند.

ترامپ، بایدن، اسرائیل: قاتلانی با نقاب‌های بشردوستانه

دونالد ترامپ اورشلیم را پایتخت اسرائیل اعلام کرد و بدین ترتیب تمام حقوق تاریخی فلسطینیان را نقض کرد. جو بایدنِ ظاهراً لیبرال، همین سیاست را با چیزی بیش از یک لبخند ادامه داد. فرقی نمی‌کند چه کسی رئیس جمهور باشد، همه ماشه را می‌کشند. اسرائیل می‌کشد و سپس وعده نان می‌دهد. هواپیماهایی که شب‌ها بمب می‌اندازند، روز بعد «کمک‌های بشردوستانه» را فرود می‌آورند. این نان، نان مسموم است. این نان برای تغذیه فرستاده نمی‌شود، بلکه برای کشتن تدریجی فرستاده می‌شود.

ایران، ترکیه، آذربایجان: شعارها، توافق‌ها، خیانتهای پشت پرده

ایران فریاد «مرگ بر اسرائیل» سر می‌دهد، اما فلسطین را با این شعارها اسیر نگه می‌دارد. نیروهای نیابتی را تأمین مالی می‌کند، اما مردم فلسطین را در فقر رها می‌کند.

ترکیه روی تریبون اشک می‌ریزد، اما صادرات به اسرائیل روزانه در بنادرش افزایش می‌یابد.

آذربایجان، که خود را با هویت شیعه اش معرفی می‌کند، تأمین‌کننده نفت اسرائیل است. هر گلوله‌ای که به مر غزه شلیک می‌شود، احتمالاً با نفت باکو تأمین می‌شود.

اینها متحد نیستند، بلکه از پشت خنجر می زنند!

عربستان سعودی و امارات متحده عربی: عادی‌سازی از طریق خون

در حالی که یک نوزاد فلسطینی در دستگاه  انکوباتور به دلیل کمبود برق می‌میرد، امارات متحده عربی و بحرین برای عکس‌های یادگاری با اسرائیل ژست می‌گیرند. عربستان سعودی نیز همین مسیر را دنبال می‌کند. آنها اورشلیم، «القدس» را فراموش کرده‌اند.

فلسطین: جنایتی بی‌پایان است  و وجدان ها مرده اند!

اما من با شجاعت می‌گویم: فلسطین نمرده است. فلسطین هنوز زنده است زیرا همچنان مقاومت می‌کند.

اما جهان به اصطلاح آزاد مرده است. حقوق بشر مرده است.، سیاستمداران، نهادهای بین‌المللی... همه آنها مرده اند.

اما وقتی کسی جسد وجدان خود را دفن می‌کند، صحبت کردن در مورد "عدالت" صرفاً توهین است.