از تاریکی به روشنایی Gouya Roshan

 وقتی کمک‌های غذایی، طعمهٔ مرگ می‌شوند در جهانی که از کرامت انسان دم می‌زند، نهادهایی که نام «حقوق بشر» را یدک می‌کشند، تماشاگر کشتار سیستماتیک مردمفلسطین‌اند. جنایتی که نه در خفا، بلکه در مقابل چشم میلیون‌ها انسان صورت می‌گیرد. اما سکوت همچنان ادامه دارد. نه‌تنها از سوی دولت‌ها، بلکه از سوی سازمان‌هایی که باید در صف اول دفاع از انسانیت باشند. یکی از تلخ‌ترین و خجالت‌آورترین نمونه‌های این همدستی، نقش و سکوت سازمان ملل در برابر فاجعه‌ای‌ست که این روزها در غزه جریان دارد.  در حالی‌که غزه ماه‌هاست تحت محاصره کامل است، آب، برق، دارو و غذا از مردم دریغ شده، و در شرایطی که کودکان از گرسنگی جانمی‌دهند، ارسال قطره ‌چکانی کمک‌های غذایی، بیشتر به یک طعمه مرگ شبیه است تا اقدام بشردوستانه. چرا؟ چون بارها و بارها صف‌های دریافت غذا، عمداً بمباران شده‌اند. بیش از ۸۰۰ انسان فقط در صف کمک جان خود را از دست داده‌اند. سازمان ملل این رامی‌داند. دیده‌ بانانش حضور دارند. اما همچنان ساکت است. نه قطع‌ نامه‌ای، نه اعتراض مؤثری، نه حتی صدای بلندی که فریاد بزند: «بس است!»  چگونه ممکن است نهادی جهان...

آیا پناهگاهی امن‌تر و آرام‌تر از این وجود دارد؟ وقتی قلب انسان از دنیا و آدم‌ها خسته می‌شود، وقتی سکوت سنگین‌تر از فریاد است، وقتی حقیقت در میان نقاب‌ها گم می‌شود... خدا تنها جایی است که می‌توان بدون نقاب به آن رفت. در تمام دردها، در تمام ضعف‌ها، در تمام درماندگی‌ها... جایی که چشم‌ها بسته‌اند، اما قلب باز است. جایی که کلمات دیگر فقط کلمات نیستند، بلکه زمزمه روح هستند. وقتی پیشانی به زمین می‌رسد، قلب به آسمان نزدیک می‌شود... در این لحظات، نه زمان مهم است و نه مکان، نه قضاوتی وجود دارد، نه فریبی و نه ترحمی، فقط رحمت، فقط یک آغوش بی‌پایان. فقط تو و خدا، که همه چیز را می‌داند... در میان همه اینها، احساس عمیقی از امنیت، شنیده شدن و پذیرفته شدن به درگاهش  وجود دارد.