از تاریکی به روشنایی Gouya Roshan

سکوتی که بوی تبعیض می‌دهد در جهانی که هر روزش با انفجار، خون، و آوارگی آغاز می‌شود، سکوت نهادهای بین‌المللی نه‌تنها کرکننده است، بلکه شرم‌آور است. نهادهایی چون سازمان ملل، یونیسف، دیده‌بان حقوق بشر و عفو بین‌الملل، ظاهراً وظیفه‌شان دفاع از کرامت انسان‌هاست؛ اما آیا این دفاع، گزینشی نشده است؟  آیا رنگ پوست، مذهب، یا موقعیت جغرافیایی، معیاری برای سنجش «حق انسان‌بودن» شده؟ وقتی جنگ در اوکراین آغاز شد، جهان به پا خاست. سیاستمداران لباس جنگی پوشیدند، رسانه‌ها شبانه‌روزی اشک ریختند، و نهادهای حقوق بشر بیانیه‌های آتشین صادر کردند. اما همین جهان، در برابر جنایات آشکار علیه مردم فلسطین، یمن، سوریه و سودان یا حتی مهاجران افغان و آفریقایی و روهینگیا خاموش ماندە است. انگار قربانی اگر سفیدپوست نباشد، خونش بی‌ارزش‌تر است؛ انگار اگر نامش«فاطمه» یا «علی» باشد، صدایش خفه‌تر است. یونیسف در گزارش جهانی سال ۲۰۲۲ خود، صراحتاً هشدار داده که کودکان در مناطق درگیری، از جمله فلسطین، یمن، سودان و سوریه، در معرض خطر جدی مرگ، آوارگی، سوء‌تغذیه، بردگی، و سربازگیری قرار دارند. اما همین گزارش، در سطح رسانه‌های غ...