از تاریکی به روشنایی Gouya Roshan

پناهندگان عراقی در سوریه  باری دیگر احساس می‌کنم وظیفه دارم درباره‌ی این موضوع بنویسم؛ تا فریادی باشم در برابر بی‌عدالتی‌های کمیساریای عالی پناهندگان، به‌ویژه دفتر دمشق. چرا که در برابر این ستم، سکوت حاکم است، حقایق نادیده گرفته شده‌اند و هیچ‌کس لب به اعتراض نمی‌گشاید. این انسان‌ها، تنها به‌خاطر نجات از مرگ، سرزمین خود را پشت‌سر گذاشته‌اند. در حالی که هر روز صدها نفر در گوشه‌وکنار عراق قربانی انفجارها می‌شوند، این سازمان حتی کمترین حقوق و احترامی برای آنان قائل نیست و آن‌ها را وادار کرده تا با جمع‌آوری بطری‌های پلاستیکی، روزنامه‌های باطله، دست‌فروشی و کارهای سخت و ناچیز، روزگار تلخ و دردناکی را سپری کنند. نمی‌دانم این سازمان با کدام منطق، اساس و وجدان، چنین رفتارهایی را با پناهندگان عراقی روا می‌دارد و از انجام کوچک‌ترین وظایف خود نیز سرباز می‌زند. برای نمونه، در حالی که سازمان ملل وظیفه دارد براساس اسامی ثبت‌شده و نوبت تعیین‌شده پناهجویان را دعوت کند، روزی را برای «کمک مالی» و روز دیگری را برای «مصاحبه کشوری» مشخص کرده است. در این شرایط، پناهندگان ناچارند شب را در خیابان، مقاب...