ریاکاری چین: اشک تمساح برای فلسطین

 ریاکاری چین: اشک تمساح برای فلسطین، شکنجه برای اویغورها

در جهانی که حقیقت زیر خاکستر سیاست مدفون شده است، چین یکی از بزرگترین ریاکاری‌های دوران مدرن را به نمایش گذاشته است. تصاویر کمک‌های بشردوستانه آن به فلسطین را می‌توان امروز در تلویزیون دید. بسته‌هایی با پرچم چین، لوازم پزشکی و وعده‌های بازسازی غزه... اما در پشت این ژست بشردوستانه، لکه‌ای تاریک و دردناک نهفته است: شکنجه و اردوگاه‌های غیرانسانی در سین کیانگ، جایی که میلیون‌ها مسلمان اویغور در سکوت جهان سرکوب می‌شوند.

چین کشوری است که حتی به مسلمانان خود نیز رحم نمی‌کند. در کشوری که اسلام با افراط‌گرایی برابر دانسته می‌شود، کودکان از خانواده‌هایشان جدا می‌شوند تا "بازآموزی" شوند. قرآن ممنوع است، روزه گرفتن جرم است و ریش بلند یا حجاب گناهی نابخشودنی است. مساجد به طرز خشونت‌آمیزی تخریب شده‌اند، گنبدهای آنها فرو ریخته است. دیگر نمی‌توان صدای اذان را در خیابان‌های اویغورها شنید. در عوض، دوربین‌های مداربسته، اردوگاه‌های کار اجباری و شکنجه‌گاه‌های مخفی، صدای خاموش میلیون‌ها نفر را خاموش کرده‌اند.

اکنون همان رژیم برای مردم فلسطین اشک تمساح می‌ریزد!

چگونه می‌توانیم بپذیریم که دولتی که اسلام را در داخل سرکوب می‌کند، از اسلام در خارج از کشور حمایت کند؟ این چه نوع حمایتی است اگر در لحظات حساس در سازمان ملل متحد، از فلسطین حمایت نکند و در عوض به طور ضمنی یا غیرمستقیم اسرائیل را بپذیرد؟ آیا این کمک چیزی بیش از یک ماسک سیاسی برای جلب قلب کشورهای مسلمان و ایجاد یک تصویر "بشردوستانه" نیست؟

چین با یک دست فلسطین را در آغوش می‌گیرد و با دست دیگر مسلمانان خود را له می‌کند. این نه شفقت است و نه عدالت. این یک بازی کثیف ژئوپلیتیکی است که در آن رنج انسانی یک ابزار چانه‌زنی است.

و جهان؟ جهان ساکت است. سازمان‌های حقوق بشر و کشورهای خواستار آزادی، همگی پشت میز مذاکره با چین نشسته‌اند. منافع آنها به دلار پکن گره خورده است. بشریت دوباره فروخته شده است، این بار نه در بازار برده، بلکه در جلسات رسمی با لبخندهای دیپلماتیک

کاش کمک‌های چین به فلسطین از ته دل بود و نه از روی طمع. کاش قبل از ارسال نان و دارو به غزه، دروازه‌های اردوگاه‌ها در سین‌کیانگ را باز می‌کرد. چون تا آن زمان، اشک‌هایش فقط اشک تمساح است.