بچه های خیابانی چرا؟؟؟ - گویا روشن

کودکی در کوچه، کودکی در خیابان

هر بار که در کوچه‌پس‌کوچه‌ها، کودکان را در حال بازی یا رفتن به مدرسه می‌بینم، بی‌اختیار به یاد کودکانی می‌افتم که خانه‌شان خیابان است. کودکانی که از ابتدایی‌ترین حقوق انسانی محروم‌اند. چه چیزی باعث این همه بی‌عدالتی در حق آن‌ها شده است؟

در حالی‌ که همه‌ی انسان‌ها با حقوقی برابر متولد می‌شوند و شایسته‌ی احترام‌اند، اما این کودکان از هیچ‌گونه امنیت و حقوقی بهره‌مند نیستند. ما در جهانی زندگی می‌کنیم که مدعی برابری در برابر قانون است، جایی که هر انسان باید حق پناه بردن از ظلم و شکنجه را داشته باشد، اما این کودکان حتی سایه‌ی پناهی ندارند که زیر آن بیارامند.

کودکان خیابانی به دلایل گوناگونی چون طلاق، فقر، جهل والدین یا نابسامانی‌های اقتصادی به خیابان رانده می‌شوند. و پیامدهای دردناکی چون اختلال در رشد جسمی، روانی، اجتماعی و ذهنی را تجربه می‌کنند. آمارها می‌گویند که بیش از ۸۰٪ این کودکان از مشکلاتی چون سوءتغذیه، کم‌خونی، ضعف بینایی، بیماری‌های پوستی و ناراحتی‌های قلبی رنج می‌برند.

اما دریغ از عدالتی که برای آن‌ها وجود داشته باشد؛ جامعه هنوز حضور این کودکان را به رسمیت نشناخته است.

تلخ‌تر از همه، واقعیتی‌ست که هیچ‌کس نمی‌داند یا نمی‌پرسد کودکی که دیروز با لباس‌های نازک گوشه‌ی خیابان نشسته بود، شب را چگونه صبح کرد؟ آیا از سرمای سوزان جان سالم به در برد؟ و اگر هم کسی لحظه‌ای به یادش بیفتد، آن لحظه زود می‌گذرد و فراموش می‌شود.

ای‌کاش هرکس نقش کوچکی در برابر این بی‌عدالتی بر عهده می‌گرفت. اگر اندکی بیشتر دیده می‌شدند، شاید نهادهای بزرگ حقوق بشری هم نمی‌توانستند با چنین بی‌تفاوتی از کنار آن‌ها عبور کنند.