منظره ای از زندانهای ایران - گویا رو‌شن

منظره ای از زندانهای ایران - گویا رو‌شن

همان‌گونه که می‌دانیم، زندان‌های ایران بر اساس استانداردها ی

تأییدیه‌های سازمان‌های حقوق بشری تأسیس نشده‌اند، و در نتیجه، به‌دلیل فقدان آزادی اندیشه‌های سیاسی و اجتماعی، هر روزه شمار زیادی از شهروندان به این زندان‌ها فرستاده می‌شوند.

با این حال، سازمان‌های حقوق بشری در برابر این بی‌عدالتی‌ها سکوت کرده‌اند و حقوق زندانیان سیاسی ایران را نادیده گرفته‌اند. این نهادها نه تنها در برابر نقض حقوق بشر در زندان‌ها و سلول‌های انفرادی واکنشی نشان نمی‌دهند، بلکه عملاً چشم بر جنایات ساختاری و سیستماتیک بسته‌اند.

از جمله مواردی که باید مورد توجه و پیگیری قرار گیرد:

1. غیرقانونی بودن زندان‌ها و سلول‌های امنیتی: هیچ‌یک از این زندان‌ها بر اساس قوانین و ضوابط بین‌المللی تأسیس نشده‌اند.

2. شکنجه‌های غیرانسانی: اغلب بازجویی‌ها با چشمان بسته انجام می‌شود و شدت فشارهای جسمی و روانی به حدی‌ست که بسیاری از زندانیان به اجبار، اعترافات دروغین می‌کنند.

3. تجاوز و خشونت جنسی: تجاوز به زندانیان، نه تنها جسم آنان را نابود می‌کند بلکه آثار مخرب روانی بلندمدتی دارد. برخی از قربانیان پس از آزادی، دست به خودکشی می‌زنند.

4. شرایط زیستی فاجعه‌بار: ازدحام بیش از حد در سلول‌ها، باعث ایجاد مشکلات تنفسی و شیوع بیماری‌هایی چون هپاتیت می‌شود.

5. محدودیت شدید در هواخوری: در طول یک هفته تنها ۱۲۰ دقیقه امکان هواخوری برای زندانیان وجود دارد؛ آن هم نه برای همه.

6. نور و رنگ‌های مخرب محیطی: استفاده دائمی از چراغ مهتابی و رنگ اتاق‌ها، باعث آسیب‌های چشمی و اختلالات روانی می‌شود.

7. کمبود شدید امکانات بهداشتی: نظافت یکی از بحران‌های جدی زندانیان سیاسی است که مسئولان زندان توجهی به آن ندارند.

یکی دیگر از مسائل مهم، روند ناعادلانه محاکمه زندانیان سیاسی است. هیچ‌یک از این افراد در دادگاهی علنی و منصفانه محاکمه نمی‌شوند، و همین امر دست سیستم حاکم را برای انکار وجود بسیاری از آنان باز گذاشته است. مانند مورد علی کروبی، که مدت‌ها درباره وضعیت او هیچ‌گونه اطلاع‌رسانی شفافی صورت نگرفت.

این در حالی‌ست که برخی از زندانیان محکوم به اعدام یا حبس ابد – به جرم قاچاق مواد مخدر – به‌راحتی و با پرداخت رشوه، آزاد شده و به کشورهای همسایه پناه می‌برند.

به‌عنوان مثال:

• سید ع. م. ج. با پرداخت میلیون‌ها دلار رشوه موفق شد از زندان آزاد شده و به اقلیم کردستان عراق فرار کند و اکنون در اربیل زندگی آرامی دارد.

• ک. ی. م. نیز توانست از طریق کمیساریای عالی پناهندگان به فنلاند منتقل شود و حتی هر دو همسر خود را نیز همراه ببرد. شایان ذکر است که یکی از آنان را به‌عنوان خواهر خود معرفی کرده بود!

اینجا به یک نکته‌ی بسیار نگران‌کننده می‌رسیم: برخی از افرادی که توسط کمیساریای عالی پناهندگان تأیید می‌شوند، ممکن است خود از عوامل مسموم‌سازی جان هزاران انسان بی‌گناه در جهان بوده باشند.

در حالی که در موارد متعدد، افرادی که واقعاً عضو یک گروه سیاسی بوده‌اند و بازگشت آنان به کشورشان خطر مرگ به همراه داشته، از سوی همین سازمان یا تأیید نشده‌اند یا با تأخیر در روند پذیرش، با اخراج و بازگرداندن به کشور مواجه شده‌اند.

برای نمونه: سه نفر از عرب‌های اهوازی در سوریه که با وجود خطر جانی، به کشور بازگردانده شدند.

این واقعیات نه‌تنها مایه تأسف برای گذشته‌اند، بلکه زنگ خطری جدی برای آینده نیز به‌شمار می‌آیند.