از تاریکی به روشنایی Gouya Roshan

گرگها در لباس میش تاریخ فلسطین و صهیونیسم گواه زنده‌ای بر این حقیقت تلخی است. از همان روزهایی که اولین‌ مهاجران یهودی به بهانه کار و زندگی بهتر به فلسطین آمدند، بذر فریب و اشغال در سادگی و اعتماد مردم این سرزمین کاشته شد، فلسطینی‌ها که قرن‌ها در صلح و همزیستی با همسایگان خود زندگی کرده بودند، نمی‌دانستند که این مهمانان تازه از راه رسیده، برنامه‌ای فراتر از زندگی عادی دارند؛ برنامه‌ای که بعدها جهان را با نام «صهیونیسم» تکان داد. در آغاز قرن بیستم، امواج مهاجرت سازمان‌یافته یهودیان از اروپا به فلسطین، با حمایت آشکار بریتانیای کبیر، آغاز شد. زمین‌ها با حیله و فشار خریداری یا مصادره می‌شدند و در پشت چهره‌های آرام و وعده‌های دوستی، نقشه‌ای برای تغییر ساختار جمعیتی و تسلط کامل بر کشور نهفته بود. باور ساده‌ فلسطینی‌ها مبنی بر اینکه «همسایه، همسایه است به بزرگترین فرصت برای گرگ‌های سیاست و استعمار تبدیل شد. سال ۱۹۴۸ نقطه عطفی در این تاریخ بود: تأسیس رسمی اسرائیل، همراه با فاجعه «نکبت»، که طی آن بیش از ۷۰۰۰۰۰ فلسطینی از خانه‌های خود رانده شدند. از آن روز به بعد، گرگ شر دیگر نمی‌توانست پنهان شود...

 سرنگونی یا بقا؛انتخاب بین دو خطر در سال‌های اخیر، بحث‌ها بر سر سرنوشت نظام ایران دائماً بین دو دیدگاه متضاد تقسیم شده است: یک گروه، بدون توجه به عواقب، خواستار برچیده شدن فوری آن است؛ گروه دیگر، با وجود رد شدید سیاست‌های سرکوبگرانه رژیم، از این می‌ترسد که فروپاشی ناگهانی آن، کشور را به هرج و مرج و سلطه خارجی بکشاند. برخلاف تصور رایج، دیدگاه دوم نه در مورد دفاع از رژیم، بلکه در مورد حفظ موجودیت و امنیت ملی آن است. تاریخ مدرن مملو از نمونه‌های غم‌انگیز انقلاب‌های شتاب‌زده است: عراق پس از صدام، لیبی پس از قذافی و افغانستان پس از اشرف غنی. در این سه کشور، مردم در ابتدا به امید آزادی به خیابان‌ها آمدند، اما فقدان یک ساختار جایگزین مستقل و مردمی منجر به افتادن سرنوشت آنها به دست قدرت‌های خارجی و گروه‌های متحد شد. در چنین سناریویی، فروپاشی نظام ایران بدون یک برنامه  واقع‌بینانه ملی می‌تواند فرصتی بی‌نظیر برای صهیونیسم و ​​سایر نیروهای مداخله‌گر ایجاد کند که نه آزادی مردم ایران و نه حاکمیت ملی را در اولویت قرار می‌دهند. پیامدهای این روند احتمالاً غارت منابع، تجزیه سرزمینی و بی‌ثباتی ...

 وقتی کمک‌های غذایی، طعمهٔ مرگ می‌شوند در جهانی که از کرامت انسان دم می‌زند، نهادهایی که نام «حقوق بشر» را یدک می‌کشند، تماشاگر کشتار سیستماتیک مردمفلسطین‌اند. جنایتی که نه در خفا، بلکه در مقابل چشم میلیون‌ها انسان صورت می‌گیرد. اما سکوت همچنان ادامه دارد. نه‌تنها از سوی دولت‌ها، بلکه از سوی سازمان‌هایی که باید در صف اول دفاع از انسانیت باشند. یکی از تلخ‌ترین و خجالت‌آورترین نمونه‌های این همدستی، نقش و سکوت سازمان ملل در برابر فاجعه‌ای‌ست که این روزها در غزه جریان دارد.  در حالی‌که غزه ماه‌هاست تحت محاصره کامل است، آب، برق، دارو و غذا از مردم دریغ شده، و در شرایطی که کودکان از گرسنگی جانمی‌دهند، ارسال قطره ‌چکانی کمک‌های غذایی، بیشتر به یک طعمه مرگ شبیه است تا اقدام بشردوستانه. چرا؟ چون بارها و بارها صف‌های دریافت غذا، عمداً بمباران شده‌اند. بیش از ۸۰۰ انسان فقط در صف کمک جان خود را از دست داده‌اند. سازمان ملل این رامی‌داند. دیده‌ بانانش حضور دارند. اما همچنان ساکت است. نه قطع‌ نامه‌ای، نه اعتراض مؤثری، نه حتی صدای بلندی که فریاد بزند: «بس است!»  چگونه ممکن است نهادی جهان...

آیا پناهگاهی امن‌تر و آرام‌تر از این وجود دارد؟ وقتی قلب انسان از دنیا و آدم‌ها خسته می‌شود، وقتی سکوت سنگین‌تر از فریاد است، وقتی حقیقت در میان نقاب‌ها گم می‌شود... خدا تنها جایی است که می‌توان بدون نقاب به آن رفت. در تمام دردها، در تمام ضعف‌ها، در تمام درماندگی‌ها... جایی که چشم‌ها بسته‌اند، اما قلب باز است. جایی که کلمات دیگر فقط کلمات نیستند، بلکه زمزمه روح هستند. وقتی پیشانی به زمین می‌رسد، قلب به آسمان نزدیک می‌شود... در این لحظات، نه زمان مهم است و نه مکان، نه قضاوتی وجود دارد، نه فریبی و نه ترحمی، فقط رحمت، فقط یک آغوش بی‌پایان. فقط تو و خدا، که همه چیز را می‌داند... در میان همه اینها، احساس عمیقی از امنیت، شنیده شدن و پذیرفته شدن به درگاهش  وجود دارد. 

چگونه جهان اسلام ملت‌هایش را تنها گذاشت؟ من هرگز از بیگانگان شکایت نمی‌کنم، زیرا درد من دیدن خنجرهایی است که از آستین آشنا بیرون کشیده می‌شوند.  در جهانی که نام اسلام را یدک می‌کشد، مردمانی هستند که زیر پرچم اسلام بی‌خانمان، گرسنه، آواره و قتل عام می‌.شود . قبل از اینکه از غرب شکایت کنم، قبل از اینکه انگشت اتهام را به سمت صهیونیسم و امپریالیسم نشانه بگیرم، از سکوت، خیانت وبی‌عملی جهان اسلام سخن می‌گویم. با من هر چه کرد، آن آشنا کرد….. و این اعتراف تلخ، آغاز روایت من است در این میان، نمونه‌های دردناک و افشاگرانه‌ای وجود دارد که به وضوح چهره واقعی جهان اسلام را نشان می‌دهد. فلسطین، روهینگیا،یمن و افغانستان چهار نمونه برجسته از مردمی هستند که قربانی شعارهای پوچ، سیاست‌های بی‌وجدان و خیانت آشکار شده‌اند. آنها آینه‌هایی هستند که نه دشمنان خارجی، بلکه بی‌تفاوتی برادران مسلمانشان را به تصویر می‌کشند یکی از نمونه‌های برجسته‌ای که چهره واقعی جهان اسلام را آشکار می‌کند، فلسطین است. بسیاری از کشورهای اسلامی سال‌ها  از گروه‌هایی مانند حماس حمایت مالی و نظامی می‌کردند، اما در عمل، این حمای...

 آگاهی حقیقی؛ نگاهی به پشت صحنه بحران خاورمیانه یک فرد آگاه قبل از انتقاد از دیگران، ابتدا به خود نگاه می‌کند. او ابتدا اشتباهات خود را می‌شناسند و می‌پذیرند و سپس درباره دیگران صحبت می‌کند. این اصل ساده اما عمیق، کلید درک بسیاری از پیچیدگی‌های خاورمیانه امروز است. در زمانی که جهان به درستی به غرب نگاه می‌کند و از سیاست‌ها و جنایات آن انتقاد می‌کند، نباید فراموش کنیم که کشورهای خاورمیانه نیز در بسیاری از فجایع انسانی شریک و همدست هستند. نسل‌کشی فلسطین، قتل عام روهینگیا، ویرانی افغانستان، یمن و سایر کشورها، همگی نتیجه ناکارآمدی، منفعت‌طلبی و درگیری‌های داخلی و منطقه‌ای است. این واقعیت تلخ، ما را با چالش‌های اساسی روبرو می‌کند: نادیده گرفتن واقعیت، راه اصلاح نیست.اگر حاضر به دیدن و پذیرش اشتباهات خود نباشیم، هرگونه انتقادی از بیرون بی‌اثر و گاهی حتی مخرب خواهد بود. مسئولیت تغییر از درون آغاز می‌شود.اصلاحات واقعی زمانی امکان‌پذیر است که هر جامعه، هر کشور و هر گروهی صادقانه و شجاعانه از درون خود شروع کند و با اشتباهات خود روبرو شود. برای مثال: وقتی صهیونیسم جنایتکار است ،  و آشکار...

چرا مارک کارنی پاسخی قدرتمند به سال‌های خاکستری ترودو است؟ در طول تاریخ سیاسی، رهبرانی بوده‌اند که با چهره‌ای آرام و صدایی ملایم به قدرت رسیده‌اند. آنها امید را گسترش دادند و از وحدت و برابری سخن گفتند. اما در عمل، میراثی خاکستری و گاه مخرب از خود به جا گذاشتند. جاستین ترودو، نخست وزیر سابق کانادا، نمونه‌ای از چنین رهبری است. او در زمانی به قدرت رسید که کانادا مشتاق تغییر، عدالت و حکومتداری سالم بود. او با لبخند وارد شد، اما آنچه از خود به جا گذاشت، اقتصادی در حال فروپاشی، بحران مسکن، سطح بالای بدهی و جامعه‌ای خسته و ناامن بود. ترودو در ابتدا به عنوان چهره‌ای امیدوارکننده دیده می‌شد: جوان، مدرن و مردی که شعارهای چشمگیری در مورد حقوق بشر، محیط زیست و آشتی با مردم بومی سر می‌داد. اما سیاست اجازه لبخند نمی‌دهد. اقتصاد با لبخند رشد نمی‌کند. جوانان با سخنرانی خانه نمی‌خرند. در دوران تصدی او، قیمت مسکن در شهرهای بزرگ دو برابر شد. کانادا به یکی از بدهکارترین کشورهای صنعتی تبدیل شده است. سیاست مهاجرتی نامشخص، سیستم تأمین اجتماعی را تحت فشار زیادی قرار داد. این امر منجر به کاهش رشد اقتصادی و از...

نسل‌کشی روهینگیا در میانمار: یک تراژدی خاموش و فراموش‌شده، بخش ١ نسل ‌کشی مسلمانان روهینگیا در ایالت راخین میانمار یکی از دردناک‌ترین تراژدی‌های حقوق بشری قرن بیست و یکم است. این اقلیت مسلمان در درجه اول به زبان روهینگیا صحبت می‌کنند، زبانی با ریشه‌های هند و اروپایی و شباهت‌هایی با بنگالی و چاکما. به دلیل ظلم و ستم فرهنگی گسترده، این زبان به طور گسترده صحبت می‌شود اما به ندرت نوشته یا رسماً به رسمیت شناخته می‌شود. در میانمار، دولت نظامی نه تنها زبان روهینگیا را به رسمیت نمی‌شناسد، بلکه این اقلیت را از هویت ملی و همچنین حقوق زبانی و فرهنگی خود نیز محروم کرده است. روهینگیا قرن‌هاست که در میانمار زندگی می‌کند، اما در سال‌های اخیر هدف خشونت، تبعیض و پاکسازی قومی گسترده قرار گرفته است. گروه‌های افراطی بودایی و ارتش میانمار در درجه اول مسئول این نسل‌کشی هستند. نفوذ سیاسی و نظامی آنها موجی از ترور، آوارگی و ویرانی علیه روهینگیا را به راه انداخته است. در سال ۲۰۱۷، حملات ارتش و شبه‌نظامیان بودایی به روستاهای روهینگیا شدت گرفت. هزاران نفر کشته شدند، صدها روستا به آتش کشیده شد و بیش از ۷۰۰۰۰۰...

احساسات ضد مهاجرت؛ زخمی جهانی که غرب نیز در حال تعمیقق آن است در جهانی که به طور فزاینده‌ای از «کرامت انسانی» سخن گفته می‌شود، پدیده‌ای به نام احساسات ضد مهاجرت بی‌سروصدا در حال گسترش است. پدیده‌ای که نه تنها حقوق بشر را پایمال می‌کند، بلکه چهره ریاکارانه بسیاری از دولت‌ها، نهادها و حتی جوامع مدرن را نیز آشکار می‌کند. سال‌هاست که رسانه‌ها و دولت‌های غربی از اروپا گرفته تا ایالات متحده و بسیاری از کشورهای دیگر خود را به عنوان قاضی و ناظر بر رفتار سایر کشورها معرفی می‌کنند. و با ژست‌های حقوق بشری، از کشورهایی مانند ایران به دلیل تبعیض علیه مهاجران، به ویژه افغان‌ها، انتقاد می‌کنند. انتقادی که البته به جا و در بسیاری از موارد ضروری بود. اما اکنون، احساسات ضد مهاجرتی در حال نهادینه شدن، قانونی شدن و حتی مشروعیت یافتن فراتر از مرزهای ما، در اروپا و ایالات متحده است. از برخی جهات، آنچه امروز در غرب اتفاق می‌افتد، آشکارتر و وحشیانه‌تر از سرکوب مهاجران در کشورهای غیردموکراتیک است. ایالات متحده که زمانی نماد مهاجرت، تنوع فرهنگی و رویای زندگی بهتر بود، به کشوری تبدیل شده است که با اقداماتی مانند...

داستان‌های پنهان و دردهای خاموش در قلب تاریخ ایران در اعماق تاریخ ایران، روایت‌هایی پنهان مانده‌اند؛ قصه‌هایی از رنج، بی‌عدالتی و سکوت تحمیل‌شده. این‌ها روایت زندگی انسان‌هایی است که در سایه استبداد شکنجه شدند، ناپدید شدند و فراموش گشتند. این روایت، داستان واقعی یک کودک چهار ساله و خانواده‌اش است؛ خانواده‌ای که به جای امنیت و آرامش، در ترس و بی‌خبری نفس می‌کشیدند. سرگذشتی از وجدانی خاموش، خشمی فروخورده، و حقیقتی که هرگز مجال فریاد نیافت. در این سطور، به زندگی ساده و انسانی خانواده‌ای می‌پردازیم که تنها گناهشان داشتن وجدان بود. ،. در زمانی که تاریکی ساواک بر کشور سایه افکنده بود، من  چهار سال بیشتر نداشتم. نه زندان را می‌شناختم، نه واژه‌ی «ساواک» را شنیده بودم. آن روز صبح، مادرم  من و برادرم که هفت ساله بود  بیدار کرد و به جایی برد که بعدها فهمیدم نامش ساواک است. پدرم ماه‌ها بود که ناپدید شده بود. هیچ خبری، نامه‌ای، نشانی از او نبود. تا آن‌که  یک روز، یکی از دوستانش خبر آورد که توسط ساواک بازداشت شده است. با کوری بسوی امید  ، مادرم  با دستان خالی برایش غذایی...

  ر یاکاری   چین :  اشک   تمساح   برای   فلسطین،   شکنجه   برای   اویغورها در جهانی که حقیقت زیر خاکستر سیاست مدفون شده است، چین یکی از بزرگترین ریاکاری‌های دوران مدرن را به نمایش گذاشته است. تصاویر کمک‌های بشردوستانه آن به فلسطین را می‌توان امروز در تلویزیون دید. بسته‌هایی با پرچم چین، لوازم پزشکی و وعده‌های بازسازی غزه... اما در پشت این ژست بشردوستانه، لکه‌ای تاریک و دردناک نهفته است: شکنجه و اردوگاه‌های غیرانسانی در سین کیانگ، جایی که میلیون‌ها مسلمان اویغور در سکوت جهان سرکوب می‌شوند . چین کشوری است که حتی به مسلمانان خود نیز رحم نمی‌کند. در کشوری که اسلام با افراط‌گرایی برابر دانسته می‌شود، کودکان از خانواده‌هایشان جدا می‌شوند تا "بازآموزی" شوند. قرآن ممنوع است، روزه گرفتن جرم است و ریش بلند یا حجاب گناهی نابخشودنی است. مساجد به طرز خشونت‌آمیزی تخریب شده‌اند، گنبدهای آنها فرو ریخته است. دیگر نمی‌توان صدای اذان را در خیابان‌های اویغورها شنید. در عوض، دوربین‌های مداربسته، اردوگاه‌های کار اجباری و شکنجه‌گاه‌های مخفی، صدای خاموش میلیون‌ها نف...

سکوتی که بوی تبعیض می‌دهد در جهانی که هر روزش با انفجار، خون، و آوارگی آغاز می‌شود، سکوت نهادهای بین‌المللی نه‌تنها کرکننده است، بلکه شرم‌آور است. نهادهایی چون سازمان ملل، یونیسف، دیده‌بان حقوق بشر و عفو بین‌الملل، ظاهراً وظیفه‌شان دفاع از کرامت انسان‌هاست؛ اما آیا این دفاع، گزینشی نشده است؟  آیا رنگ پوست، مذهب، یا موقعیت جغرافیایی، معیاری برای سنجش «حق انسان‌بودن» شده؟ وقتی جنگ در اوکراین آغاز شد، جهان به پا خاست. سیاستمداران لباس جنگی پوشیدند، رسانه‌ها شبانه‌روزی اشک ریختند، و نهادهای حقوق بشر بیانیه‌های آتشین صادر کردند. اما همین جهان، در برابر جنایات آشکار علیه مردم فلسطین، یمن، سوریه و سودان یا حتی مهاجران افغان و آفریقایی و روهینگیا خاموش ماندە است. انگار قربانی اگر سفیدپوست نباشد، خونش بی‌ارزش‌تر است؛ انگار اگر نامش«فاطمه» یا «علی» باشد، صدایش خفه‌تر است. یونیسف در گزارش جهانی سال ۲۰۲۲ خود، صراحتاً هشدار داده که کودکان در مناطق درگیری، از جمله فلسطین، یمن، سودان و سوریه، در معرض خطر جدی مرگ، آوارگی، سوء‌تغذیه، بردگی، و سربازگیری قرار دارند. اما همین گزارش، در سطح رسانه‌های غ...

تبعیضی دردناک و یک جرم انسانی در جهان    در جهانی که مدام از حقوق بشر، عدالت و برابری سخن می‌گوید، تبعیض همچنان مانند زخمی باز بر پیکر بشریت است. گویی رنگ پوست،نژاد یا ملیت، ارزیابی انسان‌ها را تعیین می‌کند؛ و رنج برخی ارزش رسانه‌ای و جهانی دارد، در حالیکه  فریادهای برخی دیگر در سکوت دفن می‌شود. این مقاله نگاهی سریع  به این تبعیض دردناک دارد؛ تبعیضی که نه تنها یک بی‌عدالتی، بلکه جنایتی آشکار علیه بشریت است.  برای نمونه: چرا وقتی یک سفیدپوست آمریکایی، کانادایی یا اروپایی در هر گوشه‌ای از جهان کشته می‌شود، رسانه‌هابه سرعت واکنش نشان می‌دهند و صدای اعتراض جهانی به پا می‌شود؟ اما وقتی میلیون‌ها مسلمان به دلایل مختلف، از جمله جنگ‌ها، بمباران‌ها و خشونت‌های سیستماتیک جان می‌دهند،اکثراً صدایشان درمیان هیاهوی جهان گم می‌شود و تنها سکوتی سنگین بر فاجعه حاکم می‌گردد؟ این تفاوت نگاه و واکنش، تنها یک بی‌عدالتی ساده نیست، بلکه خود یک جرم بزرگ علیه وجدان بشری و حقوق بشراست. مطالعات سازمان‌های حقوق بشری مانند عفو بین‌الملل و دیده‌بان حقوق بشر بارها نشان داده‌اند که قربانیان غی...

  دعای صلح و امید برای کودکان فلسطین . ای خداوند مهربان، تو که از رحمتت بهشت را آفریدی و از خشمت جهنم را بر پا کردی... در این شب‌های تیره و لبریز از اندوه، دست‌های کوچک کودکان فلسطین را بگیر؛ کودکانی که بی‌پناه، خاموش و خسته، زیر آوار و آسمانی آکنده از آتش هستند. ای پناهِ بی‌پناهان، به آن‌ها آرامش عطا کن، تن‌های لرزان و روح‌های شکسته‌شان را نگاه دار. ای خدای عشق، شعلهٔ امید را در دل‌هایشان برافروز؛ تا در میانهٔ تاریکی، نور را بیابند و باور کنند که هنوز جایی برای عدالت و مهربانی در این جهان باقی‌ست. ما با قلب‌هایی شکسته و چشمانی اشک‌بار دعا می‌کنیم برای فردایی که هیچ کودکی به جای لالایی، صدای بمب نشنود و به جای خواب، ترس را تجربه نکند آمین  

  ای خدای صبور ستمدیدگان ، دعا می‌کنم  که  باران نه از ابرها، بلکه از عدالت، از صلح، از نور ببارد. بر زمینی که خون کودکان را نوشیده است، بر قلب‌هایی که در سکوت شکسته‌اند، بر سرهایی که بی‌دلیل خم شده‌اند. برای اشک‌هایی که خاموشند. برای دست‌هایی که دیگر جانی برای بالا بردن ندارند، برای کودکانی که هرگز کودکی را تجربه نکرده‌اند، برای زنان بارداری که صرفاً به دلیل ملیتشان شکنجه شده‌اند، برای مردانی که بغض هایشان را در خود را دفن کردند، برای کسانی که فقط می‌خواستند زندگی کنند اما به مرگ محکوم شدند... خدایا، بگذار از عدالت تو، از نور تو، از رحمت تو ببارد... نه فقط باران، بلکه آرامشی بر قلب‌های ستمدیدگان،  انتقام از ستمگران، از کسانی که خندیدند در حالی که ما گریه می‌کردیم، از کسانی که نان را از دهان گرسنگان دزدیدند، از  کسانی که آتش  را در گهواره‌ها انداختند از کسانی  که  انسان‌ها را در حال گشنگی  را به رگبار بستند... باشد که آنها نیز طعم آتشی را که خود افروخته‌اند، بی‌بازگشت بچشند. خدایا، بگذار از عدالت تو، از نور تو، از رحمت تو ببارد.