از تاریکی به روشنایی Gouya Roshan

منظره ای از زندانهای ایران - گویا رو‌شن همان‌گونه که می‌دانیم، زندان‌های ایران بر اساس استانداردها ی تأییدیه‌های سازمان‌های حقوق بشری تأسیس نشده‌اند، و در نتیجه، به‌دلیل فقدان آزادی اندیشه‌های سیاسی و اجتماعی، هر روزه شمار زیادی از شهروندان به این زندان‌ها فرستاده می‌شوند. با این حال، سازمان‌های حقوق بشری در برابر این بی‌عدالتی‌ها سکوت کرده‌اند و حقوق زندانیان سیاسی ایران را نادیده گرفته‌اند. این نهادها نه تنها در برابر نقض حقوق بشر در زندان‌ها و سلول‌های انفرادی واکنشی نشان نمی‌دهند، بلکه عملاً چشم بر جنایات ساختاری و سیستماتیک بسته‌اند. از جمله مواردی که باید مورد توجه و پیگیری قرار گیرد: غیرقانونی بودن زندان‌ها و سلول‌های امنیتی:  هیچ‌یک از این زندان‌ها بر اساس قوانین و ضوابط بین‌المللی تأسیس نشده‌اند. شکنجه‌های غیرانسانی:  اغلب بازجویی‌ها با چشمان بسته انجام می‌شود و شدت فشارهای جسمی و روانی به حدی‌ست که بسیاری از زندانیان به اجبار، اعترافات دروغین می‌کنند. تجاوز و خشونت جنسی:  تجاوز به زندانیان، نه تنها جسم آنان را نابود می‌کند بلکه آثار مخرب روانی بلندمدتی دارد. ب...

« حقش   است » ؛   زهر   فرهنگی   که   ریشه   در   بی‌عدالتی   دارد تحلیلی   بر   عادی‌سازی   ظلم   در   جوامع   خاورمیانه در   خاورمیانه،   بی‌کسی   فقط   یک   احساس   شخصی   نیست،   بلکه   یک   وضعیت   اجتماعی   همه‌گیر   است .  این   منطقه،   با   تاریخ   انباشته   از   جنگ، تبعیض،   و   بحران،   بستر   شکل‌گیری عمیق‌ترین   نوع   درماندگی   انسانی   شده   است .   اما   آن‌چه   بیش   از   رنج‌،   زخم   می‌زند،   نه   فقط   بی‌عدالتی است،   بلکه   واکنش   مردم   به   آن :  بی‌تفاوتی،   انکار   و   جمله‌ای   ساده   اما   مرگبار؛  « حقش   است .» این   عبارت   کوتاه،   سال‌هاست   که   مانند   سمی   خزنده   در   جان ...

آتش در خانه کیست؟ از آغاز کشمکش‌های اسرائیل و فلسطین نسل‌ها گذشته، و هنوز فرزندان ما، آیندگان این سرزمین، ناچارند با واقعیت‌های تلخ این بحران آشنا شوند. آینده مبهم است: آیا قلب کودکان آنان نیز با کاشتن تخم‌های زهرآلود نفرت و دشمنی به بیابانی خشک و بی‌ثمر بدل خواهد شد؟ بیش از شصت‌وپنج سال از پایان جنگ جهانی دوم گذشته، اما بشر هنوز تاوان می‌پردازد. پیامدهای جنگی که از دل افکار پلید و ناپاک نیاکانشان زاده شد، اکنون بر دوش همنوعانی دیگر سنگینی می‌کند. آنان که از آتش درگیری دیگران سود می‌برند، از پس پرده‌های نیرنگ، با اشتهایی سیری‌ناپذیر به اجسادی می‌نگرند که منافع تازه‌ای برایشان به ارمغان آورده‌اند. زیرا هر نعش، تضمینی‌ست برای ادامه‌ی نقشه‌ای شیطانی دیگر. دیوارهای سیمانی به ظاهر معترضانه قد علم کرده‌اند، اما فراموش کرده‌ایم که دیوارهای خشونت و انتقام، سال‌ها پیش با دستان خودشان بنا شده بود. نترسید. نگاهی بیندازید به این گوشه‌ی دنیا. بنگرید و ببینید با آنان چه کرده‌اند. اگر خوشبختی را آرامش معنا کنیم، پس بی‌تردید آنان بدبخت‌ترین انسان‌های زمین‌اند. ممکن است امروز یکی از آنان مسلح‌تر باشد...

کودکی در کوچه، کودکی در خیابان هر بار که در کوچه‌پس‌کوچه‌ها، کودکان را در حال بازی یا رفتن به مدرسه می‌بینم، بی‌اختیار به یاد کودکانی می‌افتم که خانه‌شان خیابان است. کودکانی که از ابتدایی‌ترین حقوق انسانی محروم‌اند. چه چیزی باعث این همه بی‌عدالتی در حق آن‌ها شده است؟ در حالی‌ که همه‌ی انسان‌ها با حقوقی برابر متولد می‌شوند و شایسته‌ی احترام‌اند، اما این کودکان از هیچ‌گونه امنیت و حقوقی بهره‌مند نیستند. ما در جهانی زندگی می‌کنیم که مدعی برابری در برابر قانون است، جایی که هر انسان باید حق پناه بردن از ظلم و شکنجه را داشته باشد، اما این کودکان حتی سایه‌ی پناهی ندارند که زیر آن بیارامند. کودکان خیابانی به دلایل گوناگونی چون طلاق، فقر، جهل والدین یا نابسامانی‌های اقتصادی به خیابان رانده می‌شوند. و پیامدهای دردناکی چون اختلال در رشد جسمی، روانی، اجتماعی و ذهنی را تجربه می‌کنند. آمارها می‌گویند که بیش از ۸۰٪ این کودکان از مشکلاتی چون سوءتغذیه، کم‌خونی، ضعف بینایی، بیماری‌های پوستی و ناراحتی‌های قلبی رنج می‌برند. اما دریغ از عدالتی که برای آن‌ها وجود داشته باشد؛ جامعه هنوز حضور این کودکان را ...

امتحان همدردی و حقیقت‌طلبی گزارش‌ها نشان می‌دهد که امروزه شمار قابل توجهی از ایرانیان مخالف سیاست‌های حاکم و خواهان آزادی هستند. آنان انتظار دارند جامعه‌ی بین‌المللی با درد و رنج آن‌ها همدردی کند—درخواستی که در ذات خود، طبیعی و مشروع است. اما این انتظار مشروع، زمانی کامل و اخلاقی خواهد بود که با همان احساس همدلی نسبت به مردمان ستمدیده‌ی دیگر جهان نیز همراه باشد. آیا چنین است؟ این پرسشی‌ست که ذهن بسیاری را به خود مشغول کرده است. اکنون ایرانیان فرصتی در اختیار دارند تا به این پرسش پاسخ دهند و نشان دهند تا چه اندازه مدافع آزادی، کرامت انسانی و عدالت جهانی‌اند. زیرا تنها ملت‌هایی شایسته‌ی آزادی‌اند که لیاقت خود را در دفاع از آزادی دیگران نیز اثبات کرده باشند. در ایران، مانند بسیاری از کشورهای خاورمیانه، پناهندگان با مشکلات متعددی روبه‌رو هستند. اما تا کنون در هیچ‌یک از این کشورها، ممنوعیت کامل تحصیل برای کودکان پناهجو به‌عنوان یک سیاست رسمی گزارش نشده بود. در ایران نیز، بر اساس نظرسنجی‌های غیررسمی، پناهجویان افغانستانی در گذشته گاه با محدودیت‌هایی در آموزش مواجه بودند، اما این محدودیت‌ها...

  پناهندەهای   عراقی   در   سوریە طبق   آمار   سازمان   ملل،   حدود   ۴   میلیون   و   ۲۰۰   هزار   عراقی   بر   اثر   جنگ   داخلی   آواره   شده‌اند   و   ۲   میلیون   نفر   از   آنان   کشور   را   ترک   کرده   و به   کشورهایی   مانند   لبنان،   اردن   و   سوریه   پناه   برده‌اند .  هم‌اکنون   نزدیک   ۸۰۰   هزار   نفرشان   در   سوریه   زندگی   می‌کنند . اجازهٔ   کار   و   اقامت —  نخستین   شرط   یک   زندگی   استاندارد   و   معاش   پایدار —  در   سوریه   فقط   برای   والدینِ   کودکانِ   در   حال   تحصیل،   بیمارانِ تحت   معالجه   و   همراهانشان   صادر   می‌شود؛   سایر   پناهندگان   ناچارند   به   شکل   غیرقانونی ...