از تاریکی به روشنایی Gouya Roshan

خوشبختی چیست؟ خوشبختی واژه‌ای زیباست که در هر فرهنگ و ایدئولوژی، مفهومی ارزشمند و محبوب به شمار می‌آید؛ واژه‌ای که همه انسان‌ها برای رسیدن به آن تلاش می‌کنند. این خوشبختی می‌تواند در دل یک روستای دورافتاده باشد یا در مجلل‌ترین نقطه از جهان. آنچه اهمیت دارد، نه مکان، بلکه احساسی‌ست که انسان در آن نقطه از دنیا نسبت به زندگی خود دارد. اینکه در کجا خود را خوشبخت می‌داند. زیرا هر کس از زاویه‌ای متفاوت به خوشبختی می‌نگرد و برای رسیدن به آن، راه‌های گوناگونی را می‌پیماید. با این حال، پیش‌بینی موفقیت در این مسیر دشوار و گاه ناممکن است، چراکه عوامل بسیاری در شکل‌گیری سعادت دخیل‌اند که از کنترل انسان خارج‌اند. برخی بر این باورند که خوشبختی به توانایی فرد بستگی دارد. اما در جهانی که شکاف‌های طبقاتی عمیق است، آیا همه با حقوق و فرصت‌های برابر رشد می‌کنند؟ آیا شرایط اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی برای همه یکسان است؟ برای نمونه: کودکانی هستند که به‌دلیل فقر، از رشد جسمی، عاطفی، روانی، اجتماعی و ذهنی مناسبی برخوردار نیستند. حدود ۸۰٪ از این کودکان با مشکلاتی نظیر کم‌خونی، کاهش قد و وزن، بیماری‌های چشمی، قل...

تحلیل و بررسی حمله ارتش اسرائیل به کشتی حامل کمک‌های انسانی هیچ‌کس انتظار چنین فاجعه‌ای را نداشت؛ گرچه اسرائیل پیش‌تر هشدار داده بود که در صورت ورود کشتی‌ها واکنشی شدید نشان خواهد داد، اما کمتر کسی تصور می‌کرد این برخورد تا این اندازه خشونت‌بار و بی‌پروا باشد؛ تا جایی که اسرائیل آشکارا قوانین ناتو و کنوانسیون ژنو را زیر پا گذاشت: ۱. بُعد سیاسی این اتفاق برای نخستین‌بار صدای معترض یک مقام دولتی ترک علیه اسرائیل را به گوش مردم رساند و اردوغان را به چهره‌ای محبوب در جهان عرب و میان رأی‌دهندگان ترکیه تبدیل کرد. ۳. بُعد انسانی و تبلیغاتی دیگر این اردوغان بود که سخنرانی‌هایش با اشتیاق در جهان عرب دنبال می‌شد و نفوذ ایران در فلسطین—حداقل به‌طور موقت—کاهش یافت. اسرائیل بار دیگر نشان داد که پایبند هیچ‌یک از قوانین بین‌المللی نیست. عملیات نظامی در آب‌های بین‌المللی، برخلاف اصول حقوق دریاها شلیک به افراد غیرمسلح مصادره‌ی دارایی‌های قانونی، به‌شیوه‌ای که یادآور دزدی دریایی است حمله به خبرنگاران و وارد آوردن خسارات چند میلیون دلاری به تجهیزات UP-Link و خودروهای پخش زنده قتل افراد بی‌گناه من به‌...

اوضاع سیاسی ایران از دیدگاه یکی از استادان دانشگاه تهران گویا روشن – مصاحبه سلام و سپاس از این‌که وقت خود را در اختیار من گذاشتید. متأسفانه به دلیل ممنوعیت فعالیت‌های خبرنگاری در ایران، نمی‌توانیم آزادانه با کسی مصاحبه کنیم؛ ناچاریم با اشخاصی مانند جنابعالی به شکل مخفیانه دیدار نماییم. دو دلیل اصلی باعث شد بر انجام این گفت‌وگو پافشاری کنم: نخست، شما به عنوان استاد دانشگاه از اندیشه‌ها و دغدغه‌های دانشجویان و نیز شرایط کنونی ایران تا حد زیادی آگاه هستید؛ دوم، نگاه مثبت دانشجویان نسبت به شماست. سؤال: آیا خود را مخالف نظام کنونی ایران می‌دانید؟ پاسخ: من هیچ‌گاه مخالف هیچ رژیمی، یا به قول شما «سیستمی»، نبوده‌ام؛ هدفم همواره کارم بوده، چه آن کار با کفش ملی و پیراهن یقه‌آخوندی و ته‌ریش باشد، چه با کت‌وشلوار و کراوات مدرن. البته این به معنای طرفداری از کسی هم نیست؛ سرم به کار خودم گرم است. اگر این آقای محترم اصرار نمی‌کردند، با شما مصاحبه نمی‌کردم… بی‌نام ماندن آن خانم هم تأثیر زیادی داشت. سؤال: به نظر شما، مردم ایران مخالفِ نظام‌اند یا مخالفِ آقای احمدی‌نژاد؟ پاسخ: مردم از همان اوایل انقلا...

مجازات اعدام و تجزیه کردها توسط سیستم ایران – گویا روشن یکی از غیرانسانی‌ترین و ضد حقوق بشرترین روش‌های مجازات، اعدام است؛ متأسفانه این شیوه هنوز در برخی کشورها رواج دارد و اگر این مجازات در حق آزادی‌خواهان اجرا شود، به یکی از غم‌انگیزترین فجایع انسانی تبدیل می‌گردد. متأسفانه این امر از همان روزهای آغازین انقلاب توسط سیستم حاکم در ایران آغاز شده و تاکنون نیز ادامه دارد. نظام جمهوری اسلامی ایران از ابتدای به قدرت رسیدن، عنصر دین را وارد سیاست کرد و با این اقدام، روشی مؤثر برای تجزیه اقوام و تحکیم پایه‌های حکومت خود یافت. با بهره‌گیری از تفاوت‌های مذهبی و تحریک احساسات، دشمنی و بی‌اعتمادی میان اقوام کرد، بلوچ، فارس و ترک را ایجاد و تقویت کرد تا بتواند با ایجاد ناآرامی و هرج‌ومرج، کنترل بیشتری بر جامعه داشته باشد. بیشترین موفقیت را نیز در تجزیه‌ی کردها به‌دست آورد؛ مردمی که برخلاف بسیاری از مناطق ایران، تشنهٔ سیستم حاکم نبودند و تنها برای آزادی زبان، اندیشه و بیان تلاش می‌کردند. با این حال، آنان را به‌عنوان جدایی‌طلبان و دشمنان مذهبی معرفی کرد. این در حالی‌ست که پیش از انقلاب، میان کرده...

مشایی مرا به خاک سیاه نشاند  (مصاحبه) یک ماه پیش ایمیلی دریافت کردم که مرا مدّت‌ها به فکر فرو برد. نمی‌دانستم به آن پاسخ بدهم یا نه. فرستنده، یکی از خوانندگانم، مدعی بود اطلاعات بسیار جالبی از زندگی شخصی آقایان احمدی‌نژاد، اسفندیار رحیم مشایی، اسماعیل مسعودی و همراهانشان دارد. در نخستین برخورد تردید کردم و برای بی‌پاسخ گذاشتن این ایمیل، دلایلی مانند احترام به حریم خصوصی و بی‌طرفی روزنامه‌نگارانه برای خود تراشیدم؛ امّا حس کنجکاوی و روحیهٔ خبرنگاری‌ام لحظه‌ای رهایم نمی‌کرد. سرانجام تصمیم گرفتم پاسخ بدهم و گفتم: «اگر این شخص فقط به من اعتماد کرده، دست‌کم حق دارد حرفش را بشنوم؛ انتشارش می‌ماند برای بعد.» جواب فرستادم و برای حفظ امنیت دو طرف قرار شد از طریق ویدئوکنفرانس گفت‌وگو کنیم. مصاحبه روز یکشنبه ۵ آوریل ۲۰۱۰ آغاز شد. او بسیار آرام بود؛ حتی می‌توانم بگویم از من خونسردتر. به پرسش‌هایم شفاف و دقیق پاسخ می‌داد؛ به‌گونه‌ای که هر روزنامه‌نگاری جز من بی‌درنگ باورش می‌کرد. همین صداقتِ ظاهری مرا بر آن داشت که گفته‌هایش را منتشر کنم—گرچه همچنان پایبند این اصل هستم که «تا زمانی که جرم کسی ...

داروهای تقلبی؛ تهدیدی جهانی برای سلامت بشر امروزه فروش گسترده‌ی داروهای تقلبی در بازارهای جهانی به یکی از جدی‌ترین تهدیدات برای سلامت انسان‌ها تبدیل شده است. این داروها نه تنها فاقد مادهٔ مؤثر دارویی هستند، بلکه به‌دلیل ترکیبات ناشناخته و خطرناک شیمیایی، عوارضی گاه جبران‌ناپذیر بر بدن انسان می‌گذارند. برخی کشورهای اروپایی بر این باورند که داروهای تقلبی بیشتر شامل محصولات آرایشی، بهداشتی، جنسی و مُسکن‌ها هستند و از روی بسته‌بندی‌شان می‌توان آن‌ها را از نمونه‌های اصلی تشخیص داد. اما تجربه و تحقیق‌های میدانی من نشان می‌دهد که این تصور همیشه درست نیست. چرا که برخی داروهای جعلی با مهارت بالا و با تقلید کامل از جلد، بروشور و حتی برچسب و شماره‌های رسمی وزارت بهداشت، به‌گونه‌ای بسته‌بندی می‌شوند که به‌سختی از نمونه‌های اصل قابل تشخیص‌اند. هرچند این پدیده در بسیاری از کشورهای جهان دیده می‌شود، اما دامنهٔ گسترش و مصرف آن در کشورهای در حال توسعه، به‌واسطهٔ فقر اقتصادی، ضعف نظارت‌های بهداشتی و فساد ساختاری، بسیار چشمگیرتر است. کشورهایی همچون ایران، ترکیه و به‌ویژه عراق—که درگیر بی‌ثباتی، جنگ و ب...

ترکمن‌های شمال عراق؛ ملتی که فراموش شده‌اند در میانه‌ی بحران‌ها و منازعات پرشمار خاورمیانه، نگاه به شمال عراق ما را با یکی از قدیمی‌ترین و مظلوم‌ترین ملت‌های این سرزمین روبه‌رو می‌کند: ترکمن‌ها. قومی ریشه‌دار و اصیل که همواره در سایه‌ی رقابت‌های قومی و منافع سیاسی دیگران، قربانی تبعیض و بی‌عدالتی شده‌اند. ترکمن‌ها در طول تاریخ نشان داده‌اند که به همزیستی مسالمت‌آمیز با دیگر اقوام ساکن در شمال عراق، به‌ویژه کردها و اعراب، پایبند بوده‌اند. با این‌ حال، با نگاهی به رویدادهای دو دهه‌ی گذشته، روشن است که بیشترین آسیب‌ها از خشونت‌ها، تبعیض‌ها و بی‌ثباتی‌ها را همین قوم متحمل شده‌ است. پس از اشغال عراق توسط آمریکا در سال ۲۰۰۳، کردها با اتکا به حمایت‌های واشنگتن، قدرت خود را در منطقه افزایش دادند. در همین حال، شیعیان پشتوانه‌ای قوی از جانب ایران به دست آوردند و اهل‌سنت نیز توانستند به‌سرعت برای خود متحدانی بیابند. اما ترکمن‌ها، برخلاف دیگر گروه‌ها، بدون هیچ‌گونه حامی خارجی یا نیروی نظامی باقی ماندند. این بی‌پناهی موجب شد تا سهم آن‌ها از قدرت سیاسی به شدت محدود شود و حقوق تاریخی‌شان، به‌ویژه د...