از تاریکی به روشنایی Gouya Roshan

پناهندگان عراقی در سوریه  باری دیگر احساس می‌کنم وظیفه دارم درباره‌ی این موضوع بنویسم؛ تا فریادی باشم در برابر بی‌عدالتی‌های کمیساریای عالی پناهندگان، به‌ویژه دفتر دمشق. چرا که در برابر این ستم، سکوت حاکم است، حقایق نادیده گرفته شده‌اند و هیچ‌کس لب به اعتراض نمی‌گشاید. این انسان‌ها، تنها به‌خاطر نجات از مرگ، سرزمین خود را پشت‌سر گذاشته‌اند. در حالی که هر روز صدها نفر در گوشه‌وکنار عراق قربانی انفجارها می‌شوند، این سازمان حتی کمترین حقوق و احترامی برای آنان قائل نیست و آن‌ها را وادار کرده تا با جمع‌آوری بطری‌های پلاستیکی، روزنامه‌های باطله، دست‌فروشی و کارهای سخت و ناچیز، روزگار تلخ و دردناکی را سپری کنند. نمی‌دانم این سازمان با کدام منطق، اساس و وجدان، چنین رفتارهایی را با پناهندگان عراقی روا می‌دارد و از انجام کوچک‌ترین وظایف خود نیز سرباز می‌زند. برای نمونه، در حالی که سازمان ملل وظیفه دارد براساس اسامی ثبت‌شده و نوبت تعیین‌شده پناهجویان را دعوت کند، روزی را برای «کمک مالی» و روز دیگری را برای «مصاحبه کشوری» مشخص کرده است. در این شرایط، پناهندگان ناچارند شب را در خیابان، مقاب...

ا فقر چیست؟ ی کاش در این جهان چیزی به نام فقر وجود نداشت؛ ای کاش همه از زندگی‌ای آرام، بی‌دغدغه و آبرومند بهره‌مند بودند. زیرا فقر، پیش از آن‌که  سفره‌ای را خالی کند، ذهن را می‌فرساید و اندیشه را می‌خشکاند. آدمی که درگیر فقر است، کمتر فرصت می‌یابد تا به جهان اطرافش بنگرد. او ناآگاهانه، طعمه‌ی کسانی می‌شود که با نیت‌های تاریک، روح و جانش را مسموم می‌کنند؛ و این سم، می‌تواند جهانی را آلوده سازد. ستمگرانِ عالم، خوب می‌دانند چگونه از فقر، به سود انگیزه‌های شومشان بهره‌برداری کنند. بسته به اینکه فرد در دام کدام گروه یا ایدئولوژی گرفتار آید، مسیری برایش ترسیم می‌شود که با سراب امید، به تباهی می‌انجامد. چرا که کسی که در زندگی هدف و امیدی ندارد، مانند بدنی بیمار و نحیف است که در برابر هر آلودگی‌ای بی‌دفاع می‌ماند. فقر، او را به ورطه‌ی پریشانی و بی‌پناهی می‌کشاند، بی‌آنکه بداند قدم‌هایش به‌سوی نابودی‌ست. خستگی، ناامیدی، و احساس بی‌ارزشی، او را از هر اندیشه‌ی خردمندانه‌ای دور کرده و تمنای یک لحظه آسودگی، او را به ورطه‌ی تصمیم‌های خطرناک می‌کشاند؛ بی‌خبر از فردایی که ممکن است دیگر هرگز نیای...

نفوذ ایران در کردستان عراق  اه میت و حساسیت اتحادیه میهنی کردستان عراق برای ایران بیش از پیش آشکار شد؛ به‌گونه‌ای که در چندین مرحله از جنگ، حزب میهنی کمک‌های نظامی قابل توجهی به نیروهای ایرانی ارائه کرد. س از انقلاب ایران در سال ۱۹۷۹ و آغاز جنگ ایران و عراق،  در جریان این جنگ، جلال طالبانی و نیروهای کرد به ایران یاری رساندند تا در برابر رژیم صدام مقاومت کند. همین همکاری‌ها یکی از دلایل اصلی وقوع فاجعه‌ی قتل‌عام حلبچه به دست صدام حسین بود. اما نکته مهم آن دوران، بی‌اعتمادی ایالات متحده آمریکا به نقش طالبانی در تحولات سیاسی داخلی و خارجی عراق بود؛ آمریکا نقش او را جدی نمی‌گرفت. در سال ۱۹۹۴، میان حزب دموکرات کردستان و اتحادیه میهنی، جنگ داخلی شدیدی درگرفت. در این درگیری‌ها، حزب دموکرات از حمایت حکومت بعث عراق برخوردار بود و اتحادیه میهنی از پشتیبانی جمهوری اسلامی ایران بهره می‌برد. می‌توان گفت این جنگ، منافع قابل توجهی برای ایران به همراه داشت؛ چرا که تهران توانست پایگاه‌های متعددی در مناطق تحت کنترل حزب میهنی، به‌ویژه در شمال شرقی عراق (سلیمانیه و شهرهای اطراف)، ایجاد کند. به ...

منظره ای از زندانهای ایران - گویا رو‌شن همان‌گونه که می‌دانیم، زندان‌های ایران بر اساس استانداردها ی تأییدیه‌های سازمان‌های حقوق بشری تأسیس نشده‌اند، و در نتیجه، به‌دلیل فقدان آزادی اندیشه‌های سیاسی و اجتماعی، هر روزه شمار زیادی از شهروندان به این زندان‌ها فرستاده می‌شوند. با این حال، سازمان‌های حقوق بشری در برابر این بی‌عدالتی‌ها سکوت کرده‌اند و حقوق زندانیان سیاسی ایران را نادیده گرفته‌اند. این نهادها نه تنها در برابر نقض حقوق بشر در زندان‌ها و سلول‌های انفرادی واکنشی نشان نمی‌دهند، بلکه عملاً چشم بر جنایات ساختاری و سیستماتیک بسته‌اند. از جمله مواردی که باید مورد توجه و پیگیری قرار گیرد: غیرقانونی بودن زندان‌ها و سلول‌های امنیتی:  هیچ‌یک از این زندان‌ها بر اساس قوانین و ضوابط بین‌المللی تأسیس نشده‌اند. شکنجه‌های غیرانسانی:  اغلب بازجویی‌ها با چشمان بسته انجام می‌شود و شدت فشارهای جسمی و روانی به حدی‌ست که بسیاری از زندانیان به اجبار، اعترافات دروغین می‌کنند. تجاوز و خشونت جنسی:  تجاوز به زندانیان، نه تنها جسم آنان را نابود می‌کند بلکه آثار مخرب روانی بلندمدتی دارد. ب...

« حقش   است » ؛   زهر   فرهنگی   که   ریشه   در   بی‌عدالتی   دارد تحلیلی   بر   عادی‌سازی   ظلم   در   جوامع   خاورمیانه در   خاورمیانه،   بی‌کسی   فقط   یک   احساس   شخصی   نیست،   بلکه   یک   وضعیت   اجتماعی   همه‌گیر   است .  این   منطقه،   با   تاریخ   انباشته   از   جنگ، تبعیض،   و   بحران،   بستر   شکل‌گیری عمیق‌ترین   نوع   درماندگی   انسانی   شده   است .   اما   آن‌چه   بیش   از   رنج‌،   زخم   می‌زند،   نه   فقط   بی‌عدالتی است،   بلکه   واکنش   مردم   به   آن :  بی‌تفاوتی،   انکار   و   جمله‌ای   ساده   اما   مرگبار؛  « حقش   است .» این   عبارت   کوتاه،   سال‌هاست   که   مانند   سمی   خزنده   در   جان ...

آتش در خانه کیست؟ از آغاز کشمکش‌های اسرائیل و فلسطین نسل‌ها گذشته، و هنوز فرزندان ما، آیندگان این سرزمین، ناچارند با واقعیت‌های تلخ این بحران آشنا شوند. آینده مبهم است: آیا قلب کودکان آنان نیز با کاشتن تخم‌های زهرآلود نفرت و دشمنی به بیابانی خشک و بی‌ثمر بدل خواهد شد؟ بیش از شصت‌وپنج سال از پایان جنگ جهانی دوم گذشته، اما بشر هنوز تاوان می‌پردازد. پیامدهای جنگی که از دل افکار پلید و ناپاک نیاکانشان زاده شد، اکنون بر دوش همنوعانی دیگر سنگینی می‌کند. آنان که از آتش درگیری دیگران سود می‌برند، از پس پرده‌های نیرنگ، با اشتهایی سیری‌ناپذیر به اجسادی می‌نگرند که منافع تازه‌ای برایشان به ارمغان آورده‌اند. زیرا هر نعش، تضمینی‌ست برای ادامه‌ی نقشه‌ای شیطانی دیگر. دیوارهای سیمانی به ظاهر معترضانه قد علم کرده‌اند، اما فراموش کرده‌ایم که دیوارهای خشونت و انتقام، سال‌ها پیش با دستان خودشان بنا شده بود. نترسید. نگاهی بیندازید به این گوشه‌ی دنیا. بنگرید و ببینید با آنان چه کرده‌اند. اگر خوشبختی را آرامش معنا کنیم، پس بی‌تردید آنان بدبخت‌ترین انسان‌های زمین‌اند. ممکن است امروز یکی از آنان مسلح‌تر باشد...

کودکی در کوچه، کودکی در خیابان هر بار که در کوچه‌پس‌کوچه‌ها، کودکان را در حال بازی یا رفتن به مدرسه می‌بینم، بی‌اختیار به یاد کودکانی می‌افتم که خانه‌شان خیابان است. کودکانی که از ابتدایی‌ترین حقوق انسانی محروم‌اند. چه چیزی باعث این همه بی‌عدالتی در حق آن‌ها شده است؟ در حالی‌ که همه‌ی انسان‌ها با حقوقی برابر متولد می‌شوند و شایسته‌ی احترام‌اند، اما این کودکان از هیچ‌گونه امنیت و حقوقی بهره‌مند نیستند. ما در جهانی زندگی می‌کنیم که مدعی برابری در برابر قانون است، جایی که هر انسان باید حق پناه بردن از ظلم و شکنجه را داشته باشد، اما این کودکان حتی سایه‌ی پناهی ندارند که زیر آن بیارامند. کودکان خیابانی به دلایل گوناگونی چون طلاق، فقر، جهل والدین یا نابسامانی‌های اقتصادی به خیابان رانده می‌شوند. و پیامدهای دردناکی چون اختلال در رشد جسمی، روانی، اجتماعی و ذهنی را تجربه می‌کنند. آمارها می‌گویند که بیش از ۸۰٪ این کودکان از مشکلاتی چون سوءتغذیه، کم‌خونی، ضعف بینایی، بیماری‌های پوستی و ناراحتی‌های قلبی رنج می‌برند. اما دریغ از عدالتی که برای آن‌ها وجود داشته باشد؛ جامعه هنوز حضور این کودکان را ...