اهدای عضو اهدای زندگیست

اهدای عضو، اهدای زندگی‌ست
گویا روشن

 

در روزگاران گذشته، انسان‌ها بیشتر به یکدیگر توجه داشتند و در برابر هم احساس مسئولیت می‌کردند. اما امروزه، بسیاری از افراد در برابر درد و رنج همنوعان خود بی‌تفاوت شده‌اند و از زیر بار مسئولیت‌های انسانی شانه خالی می‌کنند. گویی مهر و عاطفه، رنگ باخته و درد و بیماری تنها سهم برخی از انسان‌ها شده است؛ در حالی‌که بدن همه ما از یک جنس است و هیچ‌کس نمی‌داند بیماری یا مرگ در چه زمانی به سراغش خواهد آمد.

گاه، کلیه‌ها، قلب، کبد، ریه‌ها و حتی دریچه‌های قلب ناگهان از کار می‌افتند و مرگی زودهنگام را رقم می‌زنند.
با این حال، پیشرفت‌های پزشکی در دنیای امروز این امکان را فراهم کرده است که انسان‌ها از مرگ نجات یابند—به‌ویژه از طریق معجزه‌ای به نام «اهدای عضو».

اما این معجزه تنها در گرو تفکر انسان‌دوستانه و تصمیم آگاهانه‌ اطرافیان فرد دچار مرگ مغزی یا درگذشته‌ است. متأسفانه، هنوز هم کمتر دیده می‌شود که جامعه در این مسیر گامی جدی و مؤثر بردارد.

یکی از دلایل مهم این بی‌عملی، نبود آگاهی درباره تفاوت میان مرگ مغزی و کُما است.
مرگ مغزی به معنای توقف کامل و برگشت‌ناپذیر فعالیت‌های مغز است؛ در این حالت، فرد دیگر هیچ ارتباطی با محیط پیرامون ندارد، به هیچ محرکی پاسخ نمی‌دهد و حتی توانایی تنفس خودبخودی را نیز از دست می‌دهد. تنها با کمک دستگاه‌های پزشکی، ضربان قلب او ادامه می‌یابد.

اما کُما وضعیتی متفاوت است؛ نوعی اختلال موقتی در کارکرد مغز که در آن، فرد به دلیل کمبود خون یا اکسیژن دچار کاهش سطح هوشیاری می‌شود و به تحریکات پاسخ نمی‌دهد. در کُما، برخلاف مرگ مغزی، شانس بهبودی برای برخی بیماران وجود دارد.

با این حال، برخی افراد به دلایل مذهبی از اهدای عضو امتناع می‌ورزند؛ در حالی‌که اسرار آخرت و نظام هستی برای هیچ‌کس به‌طور قطعی مشخص نشده است و کسی نمی‌تواند ادعا کند از آنچه پس از مرگ رخ می‌دهد باخبر است—زیرا هیچ‌کس پس از مرگ بازنگشته تا برایمان روایت کند.

همان خدایی که انسان را از نیستی به هستی آورد، قدرت آن را دارد که ذرات پراکنده‌ بدن را در قیامت دوباره به هم بازگرداند. انسانی که پس از مرگ در دل خاک محو می‌شود و حتی اثری از اسکلتش باقی نمی‌ماند، می‌تواند پیش از بازگشت به خاک، عضوی از وجودش را تقدیم زندگی دیگری کند.

زیرا آنچه درد و لذت را درک می‌کند، روح انسان است—not جسم او. اعضای بدن، تنها ابزارند و آنچه در آخرت کیفر می‌بیند یا پاداش می‌گیرد، روح است.

و اگر گیرنده‌ی عضو، فردی خطاکار باشد، گناه او بر گردن اهداکننده نخواهد بود.
خدایی که از ریزترین زوایا آگاه است، هیچ‌گاه بار گناه کسی را بر دوش دیگری نمی‌گذارد.