از تاریکی به روشنایی Gouya Roshan

چرا مارک کارنی پاسخی قدرتمند به سال‌های خاکستری ترودو است؟ در طول تاریخ سیاسی، رهبرانی بوده‌اند که با چهره‌ای آرام و صدایی ملایم به قدرت رسیده‌اند. آنها امید را گسترش دادند و از وحدت و برابری سخن گفتند. اما در عمل، میراثی خاکستری و گاه مخرب از خود به جا گذاشتند. جاستین ترودو، نخست وزیر سابق کانادا، نمونه‌ای از چنین رهبری است. او در زمانی به قدرت رسید که کانادا مشتاق تغییر، عدالت و حکومتداری سالم بود. او با لبخند وارد شد، اما آنچه از خود به جا گذاشت، اقتصادی در حال فروپاشی، بحران مسکن، سطح بالای بدهی و جامعه‌ای خسته و ناامن بود. ترودو در ابتدا به عنوان چهره‌ای امیدوارکننده دیده می‌شد: جوان، مدرن و مردی که شعارهای چشمگیری در مورد حقوق بشر، محیط زیست و آشتی با مردم بومی سر می‌داد. اما سیاست اجازه لبخند نمی‌دهد. اقتصاد با لبخند رشد نمی‌کند. جوانان با سخنرانی خانه نمی‌خرند. در دوران تصدی او، قیمت مسکن در شهرهای بزرگ دو برابر شد. کانادا به یکی از بدهکارترین کشورهای صنعتی تبدیل شده است. سیاست مهاجرتی نامشخص، سیستم تأمین اجتماعی را تحت فشار زیادی قرار داد. این امر منجر به کاهش رشد اقتصادی و از...

نسل‌کشی روهینگیا در میانمار: یک تراژدی خاموش و فراموش‌شده، بخش ١ نسل ‌کشی مسلمانان روهینگیا در ایالت راخین میانمار یکی از دردناک‌ترین تراژدی‌های حقوق بشری قرن بیست و یکم است. این اقلیت مسلمان در درجه اول به زبان روهینگیا صحبت می‌کنند، زبانی با ریشه‌های هند و اروپایی و شباهت‌هایی با بنگالی و چاکما. به دلیل ظلم و ستم فرهنگی گسترده، این زبان به طور گسترده صحبت می‌شود اما به ندرت نوشته یا رسماً به رسمیت شناخته می‌شود. در میانمار، دولت نظامی نه تنها زبان روهینگیا را به رسمیت نمی‌شناسد، بلکه این اقلیت را از هویت ملی و همچنین حقوق زبانی و فرهنگی خود نیز محروم کرده است. روهینگیا قرن‌هاست که در میانمار زندگی می‌کند، اما در سال‌های اخیر هدف خشونت، تبعیض و پاکسازی قومی گسترده قرار گرفته است. گروه‌های افراطی بودایی و ارتش میانمار در درجه اول مسئول این نسل‌کشی هستند. نفوذ سیاسی و نظامی آنها موجی از ترور، آوارگی و ویرانی علیه روهینگیا را به راه انداخته است. در سال ۲۰۱۷، حملات ارتش و شبه‌نظامیان بودایی به روستاهای روهینگیا شدت گرفت. هزاران نفر کشته شدند، صدها روستا به آتش کشیده شد و بیش از ۷۰۰۰۰۰...

احساسات ضد مهاجرت؛ زخمی جهانی که غرب نیز در حال تعمیقق آن است در جهانی که به طور فزاینده‌ای از «کرامت انسانی» سخن گفته می‌شود، پدیده‌ای به نام احساسات ضد مهاجرت بی‌سروصدا در حال گسترش است. پدیده‌ای که نه تنها حقوق بشر را پایمال می‌کند، بلکه چهره ریاکارانه بسیاری از دولت‌ها، نهادها و حتی جوامع مدرن را نیز آشکار می‌کند. سال‌هاست که رسانه‌ها و دولت‌های غربی از اروپا گرفته تا ایالات متحده و بسیاری از کشورهای دیگر خود را به عنوان قاضی و ناظر بر رفتار سایر کشورها معرفی می‌کنند. و با ژست‌های حقوق بشری، از کشورهایی مانند ایران به دلیل تبعیض علیه مهاجران، به ویژه افغان‌ها، انتقاد می‌کنند. انتقادی که البته به جا و در بسیاری از موارد ضروری بود. اما اکنون، احساسات ضد مهاجرتی در حال نهادینه شدن، قانونی شدن و حتی مشروعیت یافتن فراتر از مرزهای ما، در اروپا و ایالات متحده است. از برخی جهات، آنچه امروز در غرب اتفاق می‌افتد، آشکارتر و وحشیانه‌تر از سرکوب مهاجران در کشورهای غیردموکراتیک است. ایالات متحده که زمانی نماد مهاجرت، تنوع فرهنگی و رویای زندگی بهتر بود، به کشوری تبدیل شده است که با اقداماتی مانند...

داستان‌های پنهان و دردهای خاموش در قلب تاریخ ایران در اعماق تاریخ ایران، روایت‌هایی پنهان مانده‌اند؛ قصه‌هایی از رنج، بی‌عدالتی و سکوت تحمیل‌شده. این‌ها روایت زندگی انسان‌هایی است که در سایه استبداد شکنجه شدند، ناپدید شدند و فراموش گشتند. این روایت، داستان واقعی یک کودک چهار ساله و خانواده‌اش است؛ خانواده‌ای که به جای امنیت و آرامش، در ترس و بی‌خبری نفس می‌کشیدند. سرگذشتی از وجدانی خاموش، خشمی فروخورده، و حقیقتی که هرگز مجال فریاد نیافت. در این سطور، به زندگی ساده و انسانی خانواده‌ای می‌پردازیم که تنها گناهشان داشتن وجدان بود. ،. در زمانی که تاریکی ساواک بر کشور سایه افکنده بود، من  چهار سال بیشتر نداشتم. نه زندان را می‌شناختم، نه واژه‌ی «ساواک» را شنیده بودم. آن روز صبح، مادرم  من و برادرم که هفت ساله بود  بیدار کرد و به جایی برد که بعدها فهمیدم نامش ساواک است. پدرم ماه‌ها بود که ناپدید شده بود. هیچ خبری، نامه‌ای، نشانی از او نبود. تا آن‌که  یک روز، یکی از دوستانش خبر آورد که توسط ساواک بازداشت شده است. با کوری بسوی امید  ، مادرم  با دستان خالی برایش غذایی...

  ر یاکاری   چین :  اشک   تمساح   برای   فلسطین،   شکنجه   برای   اویغورها در جهانی که حقیقت زیر خاکستر سیاست مدفون شده است، چین یکی از بزرگترین ریاکاری‌های دوران مدرن را به نمایش گذاشته است. تصاویر کمک‌های بشردوستانه آن به فلسطین را می‌توان امروز در تلویزیون دید. بسته‌هایی با پرچم چین، لوازم پزشکی و وعده‌های بازسازی غزه... اما در پشت این ژست بشردوستانه، لکه‌ای تاریک و دردناک نهفته است: شکنجه و اردوگاه‌های غیرانسانی در سین کیانگ، جایی که میلیون‌ها مسلمان اویغور در سکوت جهان سرکوب می‌شوند . چین کشوری است که حتی به مسلمانان خود نیز رحم نمی‌کند. در کشوری که اسلام با افراط‌گرایی برابر دانسته می‌شود، کودکان از خانواده‌هایشان جدا می‌شوند تا "بازآموزی" شوند. قرآن ممنوع است، روزه گرفتن جرم است و ریش بلند یا حجاب گناهی نابخشودنی است. مساجد به طرز خشونت‌آمیزی تخریب شده‌اند، گنبدهای آنها فرو ریخته است. دیگر نمی‌توان صدای اذان را در خیابان‌های اویغورها شنید. در عوض، دوربین‌های مداربسته، اردوگاه‌های کار اجباری و شکنجه‌گاه‌های مخفی، صدای خاموش میلیون‌ها نف...

سکوتی که بوی تبعیض می‌دهد در جهانی که هر روزش با انفجار، خون، و آوارگی آغاز می‌شود، سکوت نهادهای بین‌المللی نه‌تنها کرکننده است، بلکه شرم‌آور است. نهادهایی چون سازمان ملل، یونیسف، دیده‌بان حقوق بشر و عفو بین‌الملل، ظاهراً وظیفه‌شان دفاع از کرامت انسان‌هاست؛ اما آیا این دفاع، گزینشی نشده است؟  آیا رنگ پوست، مذهب، یا موقعیت جغرافیایی، معیاری برای سنجش «حق انسان‌بودن» شده؟ وقتی جنگ در اوکراین آغاز شد، جهان به پا خاست. سیاستمداران لباس جنگی پوشیدند، رسانه‌ها شبانه‌روزی اشک ریختند، و نهادهای حقوق بشر بیانیه‌های آتشین صادر کردند. اما همین جهان، در برابر جنایات آشکار علیه مردم فلسطین، یمن، سوریه و سودان یا حتی مهاجران افغان و آفریقایی و روهینگیا خاموش ماندە است. انگار قربانی اگر سفیدپوست نباشد، خونش بی‌ارزش‌تر است؛ انگار اگر نامش«فاطمه» یا «علی» باشد، صدایش خفه‌تر است. یونیسف در گزارش جهانی سال ۲۰۲۲ خود، صراحتاً هشدار داده که کودکان در مناطق درگیری، از جمله فلسطین، یمن، سودان و سوریه، در معرض خطر جدی مرگ، آوارگی، سوء‌تغذیه، بردگی، و سربازگیری قرار دارند. اما همین گزارش، در سطح رسانه‌های غ...

تبعیضی دردناک و یک جرم انسانی در جهان    در جهانی که مدام از حقوق بشر، عدالت و برابری سخن می‌گوید، تبعیض همچنان مانند زخمی باز بر پیکر بشریت است. گویی رنگ پوست،نژاد یا ملیت، ارزیابی انسان‌ها را تعیین می‌کند؛ و رنج برخی ارزش رسانه‌ای و جهانی دارد، در حالیکه  فریادهای برخی دیگر در سکوت دفن می‌شود. این مقاله نگاهی سریع  به این تبعیض دردناک دارد؛ تبعیضی که نه تنها یک بی‌عدالتی، بلکه جنایتی آشکار علیه بشریت است.  برای نمونه: چرا وقتی یک سفیدپوست آمریکایی، کانادایی یا اروپایی در هر گوشه‌ای از جهان کشته می‌شود، رسانه‌هابه سرعت واکنش نشان می‌دهند و صدای اعتراض جهانی به پا می‌شود؟ اما وقتی میلیون‌ها مسلمان به دلایل مختلف، از جمله جنگ‌ها، بمباران‌ها و خشونت‌های سیستماتیک جان می‌دهند،اکثراً صدایشان درمیان هیاهوی جهان گم می‌شود و تنها سکوتی سنگین بر فاجعه حاکم می‌گردد؟ این تفاوت نگاه و واکنش، تنها یک بی‌عدالتی ساده نیست، بلکه خود یک جرم بزرگ علیه وجدان بشری و حقوق بشراست. مطالعات سازمان‌های حقوق بشری مانند عفو بین‌الملل و دیده‌بان حقوق بشر بارها نشان داده‌اند که قربانیان غی...