از تاریکی به روشنایی Gouya Roshan

مرگ مشکوک سید احمد خمینی و چرایی سکوت حکومت مرگ مشکوک سید احمد خمینی، مانند سرنگونی اتوبوسی که حامل نویسندگان بود و سقوط به دره، و نیز مانند مرگ‌های مشکوک رهبران کلیسای ارامنه، دکتر عبدالرحمن قاسملو و دیگر موارد مشابه در دوره ریاست جمهوری آقای رفسنجانی، از وقایعی است که نمی‌توان به سادگی از کنار آن گذشت. چشم‌پوشی از این حوادث به معنای از بین بردن منافع ملی ایران و مردم ایران است. در مهر و اسفند سال ۱۳۷۳، سید احمد خمینی انتقادات شدیدی نسبت به وضعیت اقتصادی مردم کم‌درآمد و تورم روزافزون کشور مطرح کرد؛ مشکلاتی که پس از درگذشت پدرش، امام خمینی، شدت یافته بود. طبق اظهارات آقای ش.ف، که در آن زمان در نهاد ریاست جمهوری مشغول به کار بود، وزارت اطلاعات رفت‌وآمدهای سید احمد خمینی را زیر نظر داشت. ناگهان اعلام شد که او دچار حمله قلبی شده و در اواخر اسفندماه همان سال، پنج روز پس از آخرین سخنرانی‌های انتقادی، در سن ۴۹ سالگی بر اثر سکته قلبی درگذشت! جالب آنکه یکی از پزشکان بیمارستان اذعان داشت مرگ سید احمد خمینی سه روز بعد اعلام شده است. گفته می‌شود برای جلوگیری از ایجاد آشوب و جنجال در کشور، به ...

اسرائیل و فلسطینی ها - گویا روشن جنگ میان اسرائیل و فلسطینی‌ها از همان روزهای تأسیس اسرائیل آغاز شده و هر روز شعله‌های این آتش خونین شدت می‌گیرد. برخی کشورها به حال مردم فلسطین تأسف می‌خورند، اما تاکنون راهکار عملی و مؤثری برای پایان این بحران نیافته‌اند. ایران، سوریه و اخیراً ترکیه به طور مکرر از جنایات اسرائیل سخن می‌گویند، اما آیا واقعاً شرایط فلسطینی‌ها در این کشورها بهتر است؟ ترکیه به‌عنوان یکی از کشورهایی که در منطقه فعال است، حتی حاضر نیست یک فلسطینی را به عنوان پناهنده در خاک خود بپذیرد. نه تنها پذیرش فلسطینی‌ها، بلکه تحمل حضور یک فلسطینی که در ترکیه کار کند هم وجود ندارد. این در حالی است که ترکیه ترکمن‌های عراق را «برادر» خود می‌خواند و این قوم را در منازعات سیاسی و منطقه‌ای به عنوان کارت امتیاز علیه کردهای شمال عراق به کار می‌گیرد، اما ترکمن‌ها را نیز به عنوان پناهنده در خاک خود نمی‌پذیرد. جالب اینکه ترکیه تنها متحد اسرائیل در منطقه است که روابط خود را با آن کشور با صدها قرارداد رسمی تثبیت کرده است. اما وضعیت ایران چگونه است؟ دولتی که اهل تسنن ایران را شهروندان درجه دو می‌د...

آیا بیداری مردم ایران کافی‌ست؟ سی و یک سال است که جمهوری اسلامی، مردم ایران را چشم‌ بسته و بی‌پرسش به دنبال خود می‌کشاند. اما امروز، بخشی از همان مردم با چشمانی باز، به خیابان‌ها آمده‌اند. همان‌هایی که دیروز با فریاد «ما اهل کوفه نیستیم، امام تنها بماند» و شعارهایی از این جنس، خیابان‌ها را پر می‌کردند. اکنون پرسش اینجاست: آیا این حرکت‌های تازه، پیرو رهبری مشخص‌اند؟ آیا کسی چون میرحسین موسوی، که خود سال‌ها بخشی از همین نظام بوده، توان رهبری دارد؟ چه شده که کسانی که تا دیروز در دل همین ساختار بودند، اکنون از آن جدا شده‌اند؟ مگر نه اینکه محمد خاتمی هم رئیس‌جمهور همین نظام بود؟ چه تغییری در زندگی مردم ایجاد کرد؟ چه تفاوتی میان احمدی‌نژاد و موسوی وجود دارد، جز در شیوه و ظاهر؟ همین پدر و مادرهایی که روزی فرزندانشان را به بسیج  می فرستادند با این اندیشه که «در راه امام شهید شوند»، حال‌ خود در برابر همان سیستمی ایستاده‌اند که زمانی آن را مقدس می‌دانستند. اما در پاسخ به این تغییر موضع، حاکمیت طبق معمول، تقصیر را به گردن آمریکا و غرب می‌اندازد. نمی‌خواهد بپذیرد که این خود مردم ایران‌اند که ا...